مردمش به زبان کردی تکلم می‌کنند و جزء دهستان گلیان است. رزمقان یکی از قرای قدیمی شیروان می‌باشد که سابقاً اطراف روستا دارای برج و بارو بوده که آثار دیوارهای ضخیم آن هنوز هم دیده می‌شود. 12 سهم و نیم از بیست سهم مزرعه رزمقان موقوفه‌ی آستان قدس رضوی است.

     ناصر‌الدین شاه در سفر دوم خود به شیروان در 28 رمضان سال 1300 قمری هنگامی که به نزدیکیهای این روستا می‌رسد، می‌نویسد: «… رسیدیم به رزمغان که وقف بر حضرت رضا علیه‌السلام است. ایلات سویدانلوی زعفرانلو در این ده و صحرای محوطه آن منزل و سیاه‌چادر دارند که زمستان و تابستان را توی چادر می‌نشیند. فصل ییلاق را در همین صحرا به سر می‌برند، در ده هیچ منزل نمی‌کنند، خانوار و سکنه‌ی این ده کم بود تقریباً بقدر سی خانوار رعیت داشت[1].»
     مؤلف مطلع‌الشمس می‌نویسد: «اما رزمقان که به آن اشاره نمودیم به عقیده‌ی اهالی در اصل رزم‌مکان[2] بوده یعنی جای رزم و در هر حال این قریه بیست خانوار سکنه دارد و خط راه از اینجا به طرف شمال منحرف می‌گردد[3].»
     آب کشاورزی مردم از طریق رودخانه‌ی گلیان و آب آشامیدنی آنها از چشمه‌ی گلابی تأمین می‌شود. اقتصاد روستا متکی بر کشاورزی و دامداری است و محصولات عمده‌ی آن عبارتند از: فراورده‌های دامی گندم و جو و کشمش و چغندرقند و صنایع دستی روستا و قالیبافی می‌باشد. قطعه زمین مزروعی وسیعی در نزدیکی روستا واقع است، معروف به «بیجه‌خونی» که در این محل یکی از یاران وفادار امامزاده سلطان محمد رضا (ع) به نام علمدار به شهادت رسیده است و اهالی معتقدند بیجه‌خونی در هنگام بیجه‌بخش به هر کشاورز رزمقانی اصابت کند می‌بایستی گوسفندی را قربانی نماید و بعداً اقدام به کشت کند. امکانات روستا در حال حاضر شامل: دبستان، مسجد، لوله‌کشی‌آب، حمام، خانه‌ی بهداشت، پست، تلفن، شرکت‌تعاونی و شورای ده است. طبق گفته‌ی مطلعین اطراف رزمقان در سابق از پوشش گیاهی خوبی برخوردار بود که به علت چرای بیش از حد دام امروزه به صورت پوشش نیمه‌بیابانی در‌آمده است.
 
  مقیمی، محمد اسماعیل، جغرافیایی تاریخی شیروان، ناشر: معاونت فرهنگی آستان قدس رضوی، نوبت اول 1370
 

[1] - ناصر‌الدین شاه، سفرنامه خراسان.
[2] - به تقریر اهالی چون محل فعلی روستا در مسیر سه آبادی بزرگ یعنی گلیان مرکز حکومت پایین ولایت ومشهد طرقی که یکی از قراء قدیمی منطقه است و شهر قدیم شیروان قرار گرفته بود. معمولاً محل زد و خورد و قتل‌ و کشتار قوای محلی و قومی حکام و خوانین محلی بود و در این محل رزمی خونین بین قوای سلطان محمود خوارزمی و قوای محلی منطقه‌ی شیروان نیز به وقوع پیوسته است که با وساطت نظام‌الدین محمد سردار نامی سلطان محمود فیصله یافته و از آن زمان این محل به رزمگاه معروف می‌شود که به مرور به رزمقاه و بالاخره به رزمقان تبدیل می‌گردد.
[3] - صنیع‌الدوله، مطلع الشمس، ص143.