به گفته وی، نوازندگی دوتار نسل در نسل در بین اعضای خانواده اش مرسوم بوده است و او از دوران کودکی نوازندگی را نزد پدربزرگش «علی اکبر گل افروز» و پدرش «همراه گل افروز» فراگرفته است.
وی که در جشنواره های مختلف داخلی و خارجی حضور داشته است، می گوید: در گذشته، موسیقی مقامی به ویژه دوتار از جایگاه ویژه ای در میان مردم برخوردار بود و در مراسم مختلف نوازندگان و بخشی های شمال خراسان با روایت خوانی داستان هایی هم چون «شاه اسماعیل» و «لیلی و مجنون» به معرفی داشته های غنی فرهنگ منطقه خود و حفظ آن می پرداختند در حالی که امروز با ورود سازهای غربی، از سازهای سنتی که ریشه در باورها و فرهنگ غنی مردم این خطه دارد در محافل و مجالس خبری نیست.
«گل افروز» با اظهار تأسف از این که امروز دوتاری که بیش از یک قرن در میان خانواده او نسل به نسل گشته است در طاقچه خانه شان خاک می خورد، اظهار می دارد: این در حالی است که غربی ها به اهمیت و جایگاه این فرهنگ غنی می پردازند و با بهره گیری از ظرفیت هنرمندان و داشته های آن ها به تدریس آن می پردازند.
وی به ثبت بخشی از موسیقی مقامی استان اشاره می کند و می افزاید: متأسفانه پس از ثبت هیچ تغییری را در وضعیت این هنر شاهد نبودیم.
این هنرمند می گوید: دستگاه های متولی برای حفظ و انتقال این هنر باید زمینه های آموزش آن را با دعوت از هنرمندان مطرح و پیشکسوت موسیقی به بهترین شکل فراهم کنند.
وی برگزاری جشنواره های مختلف موسیقی را در حفظ این هنر مؤثر می داند و بیان می کند: متأسفانه برگزاری چنین محافلی را در استان شاهد نیستیم.
