یکی از این راهها شرکت های زود بازده هستند که در حاشیه بسیاری از شهرهای کشور رشد یافته اند و با محوریت صنایع کوچک و با ارائه تسهیلات به بخش خصوصی، قصد احیاء شغل برای نیروی جوان و جویای کار را دارند.جدای از نقاط قوت و ضعف این طرح ها باید گفت: این طرح های پراکنده در عمل چندان که باید و شاید نتوانسته اند به نتایج درخشانی دست یابند.چراکه هم محدودیت منابع دارند و هم به لحاظ فنی و ساختاری قابلیت ارتقاء و گسترش کمی را ندارند.
در شیروان نیز که سابقه بلندی در حوزه صنعت دارد به وضوح شاهد این نواقص هستیم. منهای دوره درخشان صنعت شیروان که بیشتر به سالهای اوایل انقلاب بر می گردد، در سالهای بعد حرف زیادی در این حوزه برای گفتن نداشته ایم. تجربه شیروان به صراحت نشان می دهد که تنها راه ایجاد اشتغال فراگیر و پویا برای جوانان شهرستان، پیگیری طرح های بزرگ یا به اصطلاح استقرار صنایع سنگین است به نحوی که از قبل آن بتوان زمینه اشتغال هزاران نفر نیروی متخصص و غیره را فراهم نمود. با نگاهی به شهرهای اطراف می توانیم نمونه های متعددی از مراکز صنعتی فراگیر را مشاهده کنیم که بستر ساز جذب صدها و شاید هزاران نیروی کار شده اند و این می تواند تلنگری باشد برای ما شیروانی ها که به جرأت می توان گفت به لحاظ منابع انسانی، منابع طبیعی و جغرافیای اقتصادی به مراتب دارای شرایط بهتری هستیم.
گرچه نمی توان منکر ظرفیت های بالای شیروان در حوزه گردشگری، کشاورزی و بسیاری بخش های دیگر برای جهش اقتصادی منصفانه شد اما توجه به این نکته نیز ضروری است که جهش اقتصادی نیازمند گامهای بزرگ و زیر ساختهای مناسب است و از قبل طرح های کوچک چه در حوزه صنعت و چه در سایر حوزه ها نمی توان توقع رشد و توسعه ای پایدار و متناسب با نیازهای نیروی کار شهرستان را داشت که اگر جز این باشد «خیال خام پختن و خشت بر تیزآب زدن است». از همین روی از مسئولان تاثیر گذار شهرستان انتظار می رود در کنار برنامه های موجود به طور جدی پیگیر استقرار فعالیت های بزرگ صنعتی با ظرفیت بالای کارآفرینی باشند به نحوی که هم شهرستان را به یکی از شهرهای مطرح صنعتی تبدیل کند و هم توان و قدرت چانه زنی مدیریت آن را در مواجهه با مدیران بالا دستی افزایش دهد.
بدیهی است داشتن شهری کند با فعالیت های عمرانی بسیار کند تر، شهرک صنعتی خواب زده، انبوه جوانان پر شور و توانمند ولی بیکار، وجود برخی معضلات و آسیب های اجتماعی، رشد روز افزون ورود نیروی کار به بازار اشتغال ، آمار بالای مهاجرت خانواده ها به پایتخت و بسیاری موارد دیگر از این دست، نشان دهنده شرایط نه چندان تعریفی شیروان در مقابل ظرفیت ها و توانمندی های بسیارش است که می طلبد با یک عزم انقلابی و مدیریت جهادی در حوزه اقتصاد نسبت به معکوس کردن این موازنه نامبارک اقدام کرد تا خدای نکرده مشمول این سخن سعدی علیه الرحمه نشویم که فرمود: «... این ره که تو می روی به ترکستان است»
گاهی شنیده می شود برخی چشم امید به نیروهای شیروانی تاثیر گذار در سایر مناطق کشور دارند اما تجربه نشان داده است که «عاقلان گره دست به دندان نیندازند» چه در آن زمان که بیشتر مدیران خراسان بزرگ شیروانی بودند و چه در دوره های بعد، هرگز این نیروها قدم قابل توجهی برای رشد و ارتقاء همه جانبه شیروان مظلوم برنداشتند که اگر گوشه چشمی داشتند امروز شیروان با وجود موقعیت بهتر و دست بالایش در توانمندی های اقتصادی استان حرفهای بیشتری برای گفتن داشت.
به نظر نگارنده یکی از علل بارز این عدم دسترسی شیروانیان به طرح ها و پروژه های بزرگ صنعتی در وهله اول حاکی از ضعف مدیریت و قدرت چانه زنی حاکم بر شهرستان طی دوره های مختلف بوده است به نحوی که هرگاه نیروهای متخصص، دلسوز و تاثیرگذار سکان دار بوده اند توانسته ایم دورخیز زیرساخت ها را برای دستیابی به صنعت شاهد باشیم که از آن جمله می توان از کارخانه آلومینیوم وحید، سیمان یادمان شیروان و ... نام برد که البته هرگز به مرز «شدن» هم نرسیدند اما روزنه امیدی بر دل مردم بودند. از آن سو نیز هرگاه مدیریت شهرستان به صورت سفارشی و با سنگ محک فعالیت در فلان ستاد انتخاباتی سنجیده شده، خلع ید زمینهای همین طرحها که روزی پایه گذاران شیروان نوین لقب گرفته بودند، به افتخاری بزرگ تبدیل شده است غافل از آنکه «بر شاخ نشسته ایم و بن می بریم»...
برنامه های خلق و ساعه و رویکردهای شعاری که بیشتر با اغراض ارضاء افکار عمومی شهرستان انجام شده را می توان دومین علت رخوت و سنگینی مرکب توسعه در شیروان دانست. چنانکه امروز پس از سالها به سختی می توان یک مرکز علمی، فرهنگی، صنعتی، اجتماعی در خور شأن برای مردم سخت کوش و فرهنگ مدارمان را مثال زد.
البته اینها به معنی زیر سوال بردن زحمات انجام شده و خدمات روی داده طی این سالها نیست که هر یک در جای خود محترم است و قابل تکریم و اگر قلم نگارنده فقط ضعفها را خط می برد و کاستی ها را بر می شمارد برای آن است که «سره از ناسره تمییز داده شود» و «چراغ روشن راه آینده در پس غفلت هایمان خاموشی نگیرد» که گفته اند«حکما ره بر طریقت انصاف می پویند و نه انصاف بر طریقت اوصاف».
امید که مدیران و تصمیم سازان محترم شهرستان کمر همت بیش از پیش به رفع کاستی های حاضر برببندند و با استفاده از ظرفیت های موجود در شهرستان زمینه ساز تحولات بزرگی در حوزه صنایع بزرگتر بشوند و در کنار هم اندیشی و نقد پذیری با ایجاد یک شبکه اجتماعی فعال و پویا متشکل از اقشار و کارشناسان، بی توجه به خودی و غیر خودی، بستر ساز جذب اقشار مختلف بشوند و نه آنکه خود در شبکه های اجتماعی مجازی «وایبر»، «لاین» و... زمین گیر شوند و جای هدف و وسیله را گم کنند. بی پیرایه در دنیای واقعی رو در روی خود و منتقدان خود بنشینند و به قول قدما «کج بنشینند و راست بگویند» که راه کدام است و بیراه کدام، تا انشا ا... در پرتو خرد جمعی و اندیشه ورزی خالصانه و صادقانه که سیره بزرگان ماست به جایی برسیم که شایسته مردم فهیم، شهید پرور، و صبور شهرمان باشد و فردا فرزندانمان در کارخانه های متعدد شهر، هر بار که دست بر پیشانی می سایند تا عرق جبین پاک کنند ما را به نیکی یاد کنند و صلواتی ره توشه آخرت مان که هرچه امروز داریم حاصل خرد و همت گذشتگان ماست.خدایشان بیامرزد...
mohammd