و هرکس بخشی را به گونه ای تعریف نموده و در بین مردمان کرد شمال خراسان بخشی به کسی گفته می شود که دوتار می نوازد.بخشی در اصطلاح واقعی به کسی گفته می شود که بطور حرفه ای دوتار بنوازد،بخواند و همچنین در نقل داستان نیز حرفه ای باشد
و با این وجود داشتن تمام این ملاک ها برای بخشی گری کفایت نمی کند چرا که بخشی بایست از نظر نشست و برخاست و طرز صحبت کردن وحالات و روحیات روانی و عرفانی باید به درجه ای برسد و از نظر مردم نیز قابل احترام باشد.اصطلاح بخشی در بین آذری ها عاشیق نام دارد.
بدون تردید اگر بخواهیم تمام این صفات را مد نظر بگیریم هیچ کس بخشی واقعی نیست چرا که داشتن تمامی این شرایط کاری بس بسیار است و بدون تردید اگر یک نفر در دنیا وجود داشته باشد که توانسته است این لقب را برای خود برازنده کرده باشد او حمرا بخشی گل افروز است،بخشی های زیادی هستند که داستان نقل می کرده اند ولیکن نقل آنها مانند صحبت کردن عامیانه بوده و نقل واقعی نزد حمرا است هرچند سالیان درازیست که او نیز چون دیگر هنرمندان در غریبی و فراق و غم درگذشته و لیکن نام او از یاد مردم نخواهد رفت.
افسوس که اکنون حمرا بخشی دنیا را ترک گفته است تا میدان رقابت برای کسانی باز شود که خود نام بخشی بر خود نهاده اند و ادعای رقابت با او را می کنند.
زمانی که خانم فوزیه مجد موسیقی شناس در منطقه خراسان به دنبال ساز دوتار آمد با بخشی های دیگری آشنا شد و حتی نوارهایی از آنها ضبط نمود و لیکن در همان دوران با حمرا بخشی آشنا گردید و آنگاه بود که مفهوم واقعی هنر برایش روشن شد. سال ۱۳۵۰ که جشن های ۲۵۰۰ساله شاهنشاهی برگزار شد از حمرا بخشی نیز دعوت گردید و در آن جشن که حمرا بخشی به عنوان برترین بخشی و نقال دنیا منتخب شد و این درست در زمانی بود که بخشی هایی نامدار در تمام خراسان وجود داشتند واز ۸۳ کشور مطرح دنیا در این جشن مردم شرکت کرده بودند. این اولین هنرمندی حمرا بخشی در عرصه ی بین المللی بود.یک سال بعد حمرا به جشن هنر شیراز دعوت گردید وکسانی چون مختار زنبیلباف،حاج حسین یگانه وچند بخشی بزرگ خراسان نیز به این جشن راه یافتند.زمانی که نوبت به اجرای برنامه ی حمرا رسید مجری به او گفت شما سی دقیقه وقت دارید تا داستان کرم و اصلی خانم را نقل کنید و چراغی قرمز نیز در مقابل هنرمندان قرار داده شده بود که با روشن شدن آن برنامه باید اتمام می یافت،حمرا چشمها را بست و شروع به هنر نمایی کرد و در بین برنامه شنید همهمه ای در بین مردم به پا خاست و او دوباره به کار خود ادامه داد تا جایی از داستان که کرم از کوه ارزروم برمیگردد،حمرا خود می دانست که تا اینجای داستان حد اقل دو ساعت وقت لازم بود و از این در حیرت بود که چگونه در نیم ساعت به اینجا رسیده است و زمانی که برنامه به اتمام رسید و چراغ ها روشن شد مشاهده نمود که زیر درختان و تمام اطراف حافظیه مملو از جمعیت است و صدای تشویق ها گوش انسان را کر می کند .آمنه یوسف زاده موسیقیدان و استاد دانشکده موسیقی پاریس نقل می کند که در آن زمان من هجده سال سن داشتم و خبرنگار بودم و نزد حمرا رفته و اظهار داشتم :آقای گل افروز آیا می دانید چه مدتی برنامه اجرا کرده اید؟بخشی گفت به من نیم ساعت زمان داده شده و من گفتم که شما اکنون دو ساعت است که برنامه اجرا می کنید و در بین برنامه ی شما مردم متحد شدند که اگر برنامه آقای گل افروز قطع شود همگی اینجا را ترک خواهیم کرد،آری زمان در نظر گرفته شده برای بخشی های دیگر نیز به حمرا داده شده بود و پس از آن برای جلوگیری از اردحام جمعیت ماشینی نزدیک آمد و حمرا را مستقیم به هتل برد.
سال بعد در جشنواره ی طوس دوباره از حمرا دعوت شد و کسانی که به هنر او رشک می بردند آق مراد چارف را از عشق آباد به رقابت او آوردند که موی دماقی برایش گردد و زمانی که او حمرا را دید گفت این مرد استاد من است و با نعره ای من را خواهد بلعید و من توانایی رقابت با او را ندارم و منظور او از نعره ی حمرا (هی جانا است)که حمرا در شروع آواز از آن استفاده می کند و به قول یک آمریکایی رعشه بر اندام انسان می اندازد.بله و آق مراد حتی نتوانست در مقابل حمرا بخشی دوتار را در دست بگیرد و اینگونه است مردی چون حمرا بخشی گل افروز کگه در حضور تمام هنرمندان بزرگ ایران که بیش از ده دقیقه وقت به آنها داده نمیشود ساعت ها به اجرای برنامه می پردازد.
افسوس که او با دلی شکسته دنیا را ترک گفت و کسانی که در زمان او جرات به نواختن دوتار نداشتند تبدیل شدند به اساتید بزرگ و حرفه ای…
