در اصطلاح روستاییان خراسان چاووش‌خوان فردی خوش‌صداست که با اجرای مدح و منقبت امامان معصوم (ع) به تشویق اهالی روستا بر زیارت عتبات عالیات و اماکن مقدس می‌پردازد.
یکی از مهم‌ترین رسوم برآمده از فرهنگ تاریخی به صورت سینه‌به‌سینه در بین زائران و همراهان ایشان چاووشی است که این رسم، شامل اشعارخاص، در مورد سفرهای زیارتی، توصیف اماکن مذهبی، لحظات وصال و قرب، ذکر جزئیات، رنج و مشقت و نوع سفر، یادی از ذوالحقوقین به‌ویژه پدر و مادر و... می‌باشد که در استقبال و بدرقه از زوار توسط چاووش‌خوان اجرا می‌شود و مردم را متوجة فرستادن یا ورود ایشان می‌کند. در اینجا به بررسی تعدادی چاووش‌نامه‌های متداول می‌پردازیم.